Getuigenis Vicky

Ik ben Vicky, 44 jaar. In 2011 heb ik de diagnose autisme gekregen.

Ik ben gehuwd met een lieve, begripvolle man. Samen hebben we vier kinderen, twee dochters en twee zonen. Al onze kinderen, op onze oudste dochter na hebben allemaal een eigen beperking: autisme/ADHD/NLD. De gezinssituatie is complex maar het is voor mij de enige reden om te blijven vechten tegen alle donkere emoties en pijn.

Het nieuws van mijn diagnose en onze complexe thuissituatie hebben ervoor gezorgd dat ik depressies heb ontwikkeld. Door de depressies ben ik tot zeven keer toe opgenomen geweest in een centrum. De meeste waren korte crisis opnames maar drie opnames waren langer, van negen maanden tot een jaar. Nu sta ik ook op een wachtlijst voor een nieuwe langdurige opname bij een therapeutisch centrum. Het is een tweestrijd, langs de ene kant wil ik niet opgenomen worden maar langs de andere kant heb ik het gevoel dat ik niet anders kan. Ik heb het gevoel dat ik niet voldoe aan verwachtingen van de buitenwereld en dat de residentiële opnames mij daarbij kunnen helpen. Maar als ik eerlijk ben, wil ik helemaal niet opgenomen worden maar wanneer ik dit zeg, komt er langs alle kanten onbegrip. Dat onbegrip zorgt ervoor dat ik elke dag achterblijf met een eenzaam gevoel.

Mijn diagnose zorgde wel voor een opluchting, eindelijk begreep ik zelf waarom ik ben wie ik ben. Anderzijds was het een traag en duur proces voor ik gespecialiseerde hulp kon krijgen.

Wat voor mij persoonlijk moeilijk was, is dat er niet altijd evenveel begrip was van de mensen rondom mij. Ik denk dat er veel mensen zijn met dezelfde diagnose die na jarenlange therapie en keiharde inzet, zich schuldig voelen tegenover hun omgeving. Je beseft zelf ook dat de therapie lang duurt en jammer genoeg haken sommige vrienden na een tijdje af. Het heeft niet alleen invloed op mijn vrienden maar ook op mijn gezin, de therapie kost namelijk veel geld. Daardoor kunnen we minder op vakantie gaan, verbouwingen aan ons huis zijn blijven liggen, zelf poetsen is soms te vermoeiend.

Naar de toekomst toe, hoop ik rust te vinden. Begripvolle gesprekken te hebben, te kunnen genieten van schrijven, muziek en concerten. Te kunnen gaan wandelen met mijn fototoestel in de hand om de juiste foto te kunnen maken voor bij mijn gedichten. Het is via mijn gedichten dat ik mijn emoties kan uiten. In 2015 heb ik besloten een boek te schrijven waar ik mijn gevoelens heb geuit in de vorm van een gedichtenbundel. De respons die ik op dit boek gekregen heb was hartverwarmend, mensen hadden hier echt iets aan. Dat gaf mij moed en kracht om verder te zetten. Het is belangrijk dat lotgenoten samen komen, want alleen zijn we maar alleen. 

OPRECHT EN INTENS

Langzaam verdwijnt er elke dag een klein stukje  
Van mijn angst en het zware gevoel  
Loslaten doe je niet zomaar plotseling  
Het is oprecht en intens voelen  
Herinneringen proberen mee te dragen 
In elk klein detail van je lichaam 
Kracht vinden om emoties niet te laten overspoelen 
Moed verzamelen om je te wapenen 
Tegen confronterende hevige stormen 
Adembenemende flashbacks 
Situaties langs een andere kant bekijken 
Anders durven denken 
Liefdevolle warmte inademen
Ik besef nu pas… 
Dit laat mij leven… 
Dit geeft me een beetje vrijheid 
Deze acceptatie begint bij mezelf 
Mijn emoties mogen er zijn 
Het is oké wat ik voel… ook al doet het zoveel pijn 

© Vicky Potters