Getuigenis Valérie

Ik ben Valerie en ben 29 jaar oud. In 2016 besloot ik om een deel van mijn bezittingen te verkopen en te gaan reizen. Ik ben ondertussen op veel plaatsen geweest, Zuid-Amerika, Azië, Nieuw-Zeeland en Australië. Net voor ik opnieuw op reis vertrok, had ik nog een bezoek bij de gynaecoloog gepland voor een laatste check-up, omdat ik een bolletje voelde in mijn borst. Het bleek toen een cyste, ik moest die gewoon in de gaten houden. Indien de cyste zou groeien, zou die verwijderd worden. Ik ben iemand die me niet snel zorgen maakt. Dus ondanks die cyste vertrok ik toch naar Colombia, zonder me hierover druk te maken.

Een jaar later merkte ik dat de cyste enorm gegroeid was, het deed zelfs pijn. Als ik hierover informeerde bij mensen die ik ontmoette tijdens mijn reis, vertelden de meesten me dat ze ook weleens cystes hadden gehad en dat ze die toen gewoon lieten wegsnijden. Ook als het pijn doet is het niet erg zorgwekkend, werd me nog verteld.

In februari 2018 besloot ik toch om twee weken naar België terug te keren om mijn familie te bezoeken en uiteraard de cyste te laten verwijderen. Na mijn passage in België, zou ik meteen op zoek gaan naar werk in Palma (Mallorca) om op een boot te gaan werken, daar had ik certificaten voor behaald tijdens mijn reis in Afrika. Echter, toen ik bij de gynaecoloog langsging, legde die onmiddellijk een opname vast in de dagkliniek om de cyste te laten wegsnijden. De dag van de operatie, werd ik wakker in de ziekenhuiskamer en wachtte ik samen met mijn vader op de dokter die me naar huis zou sturen. De dokter kwam binnen met goed en minder goed nieuws. Ik mocht naar huis... maar de cyste bleek een tumor te zijn, en bijgevolg heb ik borstkanker. 

Enerzijds had de dokter tijdens de operatie de tumor zoveel mogelijk weggenomen en heb ik mijn borst kunnen behouden. Anderzijds wisten we niet hoe we op de diagnose “kanker” moesten reageren. Het moment waarop je hoort dat je kanker hebt, voel je je opeens zoveel dichter bij het einde. De rollercoaster begon meteen: onderzoeken, bloedafnames, scans. Het vervelendste tijdens die periode was het wachten, je wacht op resultaten, op meer nieuws. Na een volledige eerste scan werd ik opgebeld met het nieuws dat ik een extra scan moest doen omdat er iets te zien was in mijn hals, ze vermoedden een hernia of iets gelijkaardigs, zeiden ze. Dit bleek achteraf een andere tumor op een van mijn nekwervels te zijn. De neuroloog legde me uit dat ik snel geopereerd moest worden omdat deze tumor mijn nekwervel beschadigde. Dat is gevaarlijk want dat zou ervoor zorgen dat ik vanaf mijn nek verlamd kan worden. Zoals bij alle operaties zijn er risico's aan verbonden maar de andere optie was om verlamd te worden. Daarbij had ik ook niet veel tijd om een dokter te vinden die de operatie moest uitvoeren.

Uiteindelijk is deze operatie goed verlopen en het herstel ook. Na enkele weken herstel, begon de chemotherapie. In deze periode had ik ook de tijd voor een kuur om mijn eicelletjes te laten invriezen. Hiervoor kwam iedere ochtend en avond een verpleegster langs voor inspuitingen. Dit duurde iets meer dan twee weken, omdat het niet zo goed aansloeg. Ik wou bijna opgeven toen de spuiten eindelijk hun werk begonnen te doen. Uiteindelijk hebben ze er toch twaalf eitjes kunnen uithalen.

Ook mijn okselklieren waren aangetast, wat te verwachten was aangezien ik al een tweede tumor in de nek had.  Vanaf er uitzaaiingen waren, is die langs de klieren gegaan, denk ik.

Die moesten er dus ook nog allemaal uitgehaald worden maar pas na de chemotherapie.

Ik had twee weken chemotherapie en een week rust, dit voor twaalf chemosessies. Aangezien ik nog jong ben, hebben ze me alle mogelijke behandelingen voorgeschreven die er zijn voor de tumor.

Vanaf het begin kreeg ik ook driewekelijks immunotherapie, dat zal zo blijven de komende jaren, aangezien er al uitzaaiing was en de kankercellen dus al in mijn bloed zaten. In de rustweken tijdens de chemotherapie ben ik blijven reizen, eerder kleine tripjes dichtbij en deze keer met vrienden of naar vrienden. Dit hielp me. Ik ben zelfs nog met een vriendin 40 kilometer gaan fietsen in Frankrijk, rond een groot meer, maar dan wel met een elektrische fiets. Zolang ik dingen kon blijven doen, bleef ik gelukkig. En toch, halverwege de therapie ben ik ermee gestopt want het werd te vermoeiend. In mijn zetel kreeg ik het af en toe wel moeilijk.  Ik had een trip geboekt naar Cuba om na de chemo alles achterwege te kunnen laten, daar keek ik toen enorm naar uit.

Deze reis heeft me terug helemaal opgeladen. Na de reis werd ik echter terug onmiddellijk geopereerd, mijn okselklieren moesten eruit gehaald worden, en ook nog een extra stukje uit mijn borst werd verwijderd. Ze wilden zeker zijn dat alles weg was. Ondertussen begon ik ook aan hormoontherapie, die zal me de komende jaren helpen omdat de tumor hormoongevoelig was. Voor deze therapie word ik in menopauze gehouden.

Ik had nieuwe energie gekregen door mijn reis naar Cuba, dat zorgde ervoor dat ik me machteloos voelde toen ik weer in het ziekenhuis lag. Ik voelde me juist weer even ‘normaal’ en moest meteen weer geopereerd worden. Mijn arm erna weer laten opheffen, ik had er echt geen zin meer in. Maar al bij al viel dit ook goed mee en was dit zelfs pijnloos, wel moest ik twee weken met een drain rondlopen, een zuigsysteem en een potje die ik altijd bij me had.Na het herstel van deze laatste operatie begonnen de bestralingen. Dertig maal in de borst en drieëntwintig in de nek, ook een paar op de klieren in de hals.

Ondertussen is het november, ik was bijna klaar met bestralingen maar kom net terug uit het ziekenhuis, er werd zopas een abces weggehaald uit mijn borst. Daarna moet ik opnieuw twee weken herstellen vooraleer ik mag doorgaan met radiotherapie... Zo nog zeven sessies te gaan en vervolgens vertrek ik naar Mexico!

Mijn plan is om te blijven reizen. Ik moet wel om de drie weken terugkomen voor de immunotherapie, maar dat houdt me niet tegen. Reizen is de reden waarom ik doorbijt en tegelijkertijd ook de reden waarom ik steeds positief blijf. Als dit wordt weggenomen, valt mijn leven als puzzelstukjes in elkaar. Er werd me verteld dat ik van de immunotherapie geen bijwerkingen ging hebben, wat klopt, maar ik heb wel eens allergisch gereageerd. Daarom krijg ik voor de therapie nog eens premedicatie, cortisone en nog iets anders. Om de drie weken. Dit vind ik wel vervelend. Maar zoals ik al zei, zolang ik tussendoor naar het buitenland kan blijven gaan, blijf ik de therapie doen.

Ondanks de laatste bewogen jaren, voel ik me nog steeds gelukkig en erg dankbaar. Dankbaar omdat ik ben wie ik ben, voor de manier waarop ik hiermee omga. Ik blijf genieten van de momenten waarin ik me goed voel. We hebben die mindere momenten namelijk nodig hebben om te beseffen hoe gelukkig we moeten zijn met de goede momenten. Ik heb problemen met mijn gezondheid maar iedereen heeft zijn of haar problemen, en daar zoeken we oplossingen voor. Ik denk dat dit een deel van happiness is. Uitdagingen aangaan om achteraf blij te zijn als ze geslaagd zijn. Maar ik merk ook wel dat ik nog steeds niet helemaal accepteer dat ik ziek ben, dat ik het zoveel mogelijk negeer. Op die manier kan ik immers blijven lachen, maar op momenten dat ik opnieuw met mijn ziekte geconfronteerd word, word ik wel goed wakker geschud uit mijn eigen mooie wereld.

Ik ben ontzettend gelukkig met de mensen rondom mij, tijdens herstelperiodes ga ik veel koffietjes drinken en spreek ik veel af met allemaal lieve mensen.