Getuigenis Kevin

Ik ben Kevin. Na de release van mijn album #2 van Illumine enkele jaren geleden, ging het slecht met mij. Ik herinner me nog een nacht na een optreden. Het leek alsof er tienduizenden gedachten tegelijk in mijn hoofd waren. Ik voelde wel dat er iets mis was want ik bleef maar steken in mijn gedachtewereld en ik begon de voeling met de realiteit te verliezen. Ik merkte dat ik de dagen erna heel moe was en dat mijn geest uitgeput was. Ook fysiek begon ik veel ongemakken te ondervinden, ik besefte stilaan dat er meer aan de hand was.

In eerste instantie heb ik met mijn ouders en met mijn vriendin gepraat. Ik weet nu dat dit probleem eigenlijk al heel mijn leven aan het sluimeren is. Ik besef nu ook dat het echt heel lang geduurd heeft vooraleer ik hulp heb gezocht. Eerst ben ik naar een psycholoog gegaan. Uit die sessies kwam dan de diagnose angststoornis naar voor maar er bleek ook meer aan de hand. Ik besloot om mij te laten opnemen in het UZ Leuven in de afdeling voor angsten en depressies. Maar de wachttijden waren wel erg lang. 5 à 6 maanden is heel lang als je zo diep zit. 

 In het UZ kreeg ik dan de diagnoses een gegeneraliseerde angststoornis, autistiforme kenmerken en OCS (obsessief compulsieve stoornis). Het heeft heel lang geduurd vooraleer ik er vrede mee kon nemen. Het is een heel lang proces van vallen en opstaan. Voor mij heeft dat heel veel twijfel en op zich ook wel angsten veroorzaakt van: Wat is er nu met mij? Ben ik wel normaal? Wat scheelt er allemaal? Hoe gaan mensen mij percipiëren? Dat was en is heel moeilijk. En langs de andere kant is er ook - wat niet te ontkennen valt - het financiële plaatje want je bent heel lang ziek en je zit een hele tijd thuis.

Het gaat nu wel iets beter maar ik besef dat ik het altijd wel moeilijk zal hebben om hier in onze maatschappij te functioneren. Het is vooral de drukte waarin we wonen. Al die prikkels zijn voor mij heel moeilijk om mee om te gaan en normaal te blijven functioneren.  Ik merk bijvoorbeeld dat ik mij meer en meer in mezelf ga terugtrekken op drukke plaatsen en dat ik dan zo’n beetje zweef over de massa heen. De dimensies van tijd en ruimte vallen dan helemaal weg. Dat is een heel raar gevoel. Als ik dan terug thuiskom ben ik helemaal uitgeput en is het voor mij heel moeilijk om terug in de realiteit te komen.

Uitgestrekte landen als IJsland geven me rust. Voor de afwerking van mijn platen ga ik daar naar de oude studio van Sigur Ros. Die hebben daar een zwembad omgebouwd tot studio en dat heeft een heel speciale akoestiek en die apparatuur daar is ook -voor de muzieknerds onder ons- heel indrukwekkend. Onlangs heb ik er mijn 3e plaat afgewerkt (release 2 november 2018). Het is altijd een heel fijn gevoel om terug te kunnen gaan. Het is een heel uitgestrekt land en de mensen zijn er warm, de natuur is er zo mooi en allesoverheersend. En dat ook wel een soort van therapie: om efkes tot rust te komen en uit België weg te zijn en hopelijk met een andere mindset te kunnen terugkomen en een heel pak nieuwe ervaringen. 

In het leven zijn er veel zaken die moeilijk zijn en ik probeer daar een beetje mijn weg in te vinden. Vooral door te praten met mensen. Ik had voor mijn diagnoses nooit echt stilgestaan bij het feit dat mijn familie en mijn naasten zo belangrijk zijn. Ik heb echt moeten leren praten met mensen, dat was voor mij een hele ommezwaai. Ook in mijn muziek kan ik mijn gevoelens kanaliseren voor mij is het een medium om al mijn zorgen en emoties te veruitwendigen. 

Ik had nooit gedacht dat mij dit zou overkomen, ik had ook nooit gedacht dat het zo ingrijpend zou zijn maar ik besef nu dat het iedereen kan overkomen en dat iedereen kwetsbaar is. Ik ben heel dankbaar dat ik professionele hulp heb gezocht die mij echt vooruit heeft geholpen en die mij heeft doen inzien dat praten echt helpt. Ook ben ik heel blij dat ik een medium gevonden heb waarin ik mij kan uiten en waarmee ik hopelijk andere mensen kan inspireren en ook een beetje beter kan doen voelen.